Metoda fluksji

Method of Fluxions

Okładka książki wydanej w 1736
Autor	Isaac Newton
Tematyka	matematyka
Typ utworu	traktat naukowy
Wydanie oryginalne
Język	angielski
Data wydania	1736
Wydawca	Henry Woodfall

Metoda fluksji (łac. De Methodis Serierum et Fluxionum, ang. Method of Fluxions)^[1][2] – traktat matematyczny Isaaca Newtona, który służył jako najwcześniejsze pisemne sformułowanie współczesnego rachunku różniczkowego^[3].

Książkę ukończono w 1671 r., a opublikowano w 1736 r. Mianem Fluxion Newton określał pochodną. Metodę opracował w Woolsthorpe Manor w czasie zamknięcia Uniwersytetu w Cambridge podczas wielkiej zarazy w Londynie w latach 1665-1667, ale nie zdecydował się na opublikowanie swoich prac (podobnie jego odkrycia, które wydane zostały w Philosophiae Naturalis Principia Mathematica, zostały opracowane w tym czasie i ukryte przed światem w notatkach Newtona przez wiele lat). Gottfried Leibniz niezależnie opracował swoją formę rachunku różniczkowego około 1673 r., 7 lat po tym, jak Newton opracował podstawy, co wiemy z zachowanych dokumentów, takich jak „the method of fluxions and fluents...” z 1666 r. Leibniz jednak opublikował swoje wyniki w 1684 r., dziewięć lat przed opublikowaniem przez Newtona swoich w innej niż Leibniza notacji w 1693 r.^[4]. Obecnie stosowana notacja rachunku różniczkowego to głównie notacja Leibniza, chociaż notacja kropkowa Newtona ${\displaystyle {\dot {x}}}$ do oznaczania pochodnych w odniesieniu do czasu jest nadal używana w mechanice i analizie obwodów.

Method of Fluxions Newtona formalnie opublikowano pośmiertnie, ale po opublikowaniu swoich prac przez Leibniza między dwoma matematykami wybuchła zaciekła rywalizacja o to, kto pierwszy opracował rachunek, co skłoniło Newtona do ujawnienia swoich prac na temat pochodnych.